شیوع آبله میمون چقدر است؟نحوه انتقال؟علائم؟چگونه تشخیص داده می شود؟

انتقال

انتقال mpox از فرد به فرد می تواند از طریق تماس مستقیم با پوست عفونی یا سایر ضایعات مانند دهان یا اندام تناسلی رخ دهد.این شامل تماس است که است

• چهره به چهره (حرف زدن یا نفس کشیدن)
• پوست به پوست (لمس یا رابطه جنسی واژینال/مقعدی)
• دهان به دهان (بوسیدن)
• تماس دهان به پوست (سکس دهانی یا بوسیدن پوست)
• قطرات تنفسی یا آئروسل های کوتاه برد ناشی از تماس نزدیک طولانی مدت

سپس ویروس از طریق پوست شکسته، سطوح مخاطی (به عنوان مثال دهان، حلق، چشم، تناسلی، آنورکتال) یا از طریق دستگاه تنفسی وارد بدن می شود.Mpox می تواند به سایر اعضای خانواده و شرکای جنسی سرایت کند.افرادی که چندین شریک جنسی دارند در معرض خطر بیشتری هستند.

انتقال mpox از حیوان به انسان از حیوانات آلوده به انسان در اثر گاز گرفتن یا خراش یا در حین فعالیت هایی مانند شکار، پوست انداختن، به دام انداختن، پخت و پز، بازی با لاشه یا خوردن حیوانات رخ می دهد.میزان گردش ویروس در جمعیت های حیوانی کاملاً مشخص نیست و مطالعات بیشتری در حال انجام است.

افراد می توانند از اشیاء آلوده مانند لباس یا ملحفه، از طریق جراحات تیز در مراقبت های بهداشتی، یا در محیط های اجتماعی مانند سالن های خالکوبی، به mpox مبتلا شوند.

 

علائم و نشانه ها

Mpox علائم و نشانه‌هایی را ایجاد می‌کند که معمولاً در عرض یک هفته شروع می‌شوند، اما می‌توانند 1 تا 21 روز پس از مواجهه شروع شوند.علائم معمولاً 2 تا 4 هفته طول می کشد اما ممکن است در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند بیشتر طول بکشد.

علائم رایج mpox عبارتند از:

• کهیر
• تب
• گلو درد
• سردرد
• دردهای عضلانی
• کمر درد
• انرژی کم
• تورم غدد لنفاوی.

برای برخی افراد، اولین علامت mpox جوش است، در حالی که برخی دیگر ممکن است ابتدا علائم متفاوتی داشته باشند.
بثورات به صورت یک زخم صاف شروع می شود که به صورت تاول پر از مایع تبدیل می شود و ممکن است خارش یا دردناک باشد.با بهبودی بثورات، ضایعات خشک می شوند، پوسته پوسته می شوند و می ریزند.

برخی افراد ممکن است یک یا چند ضایعه پوستی داشته باشند و برخی دیگر صدها یا بیشتر داشته باشند.اینها می توانند در هر نقطه از بدن ظاهر شوند مانند:

• کف دست و کف پا
• صورت، دهان و گلو
• کشاله ران و نواحی تناسلی
• مقعد

برخی از افراد همچنین تورم دردناک مقعد یا درد و مشکل هنگام ادرار کردن دارند.
افراد مبتلا به mpox عفونی هستند و می توانند بیماری را به دیگران منتقل کنند تا زمانی که همه زخم ها خوب شوند و لایه جدیدی از پوست تشکیل شود.

کودکان، افراد باردار و افراد با سیستم ایمنی ضعیف در معرض خطر عوارض ناشی از mpox هستند.

به طور معمول برای mpox، تب، درد عضلانی و گلودرد ابتدا ظاهر می شود.بثورات mpox از صورت شروع می شود و در سراسر بدن پخش می شود، تا کف دست ها و کف پا گسترش می یابد و طی 2-4 هفته در مراحل - ماکول، پاپول، وزیکول، پوسچول تکامل می یابد.ضایعات قبل از ایجاد پوسته در مرکز فرو می روند.دلمه ها می افتند. لنفادنوپاتی (غدد لنفاوی متورم) یکی از ویژگی های کلاسیک mpox است.برخی از افراد می توانند بدون ایجاد هیچ علامتی آلوده شوند.

در زمینه شیوع جهانی mpox که در سال 2022 آغاز شد (بیشتر توسط ویروس Clade IIb ایجاد شد)، این بیماری در برخی افراد متفاوت شروع می شود.در بیش از نیمی از موارد، بثورات ممکن است قبل یا همزمان با علائم دیگر ظاهر شوند و همیشه در بدن پیشرفت نمی کنند.اولین ضایعه می تواند در کشاله ران، مقعد یا داخل یا اطراف دهان باشد.

افراد مبتلا به mpox ممکن است بسیار بیمار شوند.به عنوان مثال، پوست ممکن است با باکتری آلوده شود که منجر به آبسه یا آسیب جدی پوست شود.سایر عوارض شامل ذات الریه، عفونت قرنیه با از دست دادن بینایی است.درد یا مشکل در بلع، استفراغ و اسهال که باعث کم آبی شدید یا سوء تغذیه می شود.سپسیس (عفونت خون با پاسخ التهابی گسترده در بدن)، التهاب مغز (آنسفالیت)، قلب (میوکاردیت)، رکتوم (پروکتیت)، اندام‌های تناسلی (بالانیت) یا مجاری ادراری (اورتریت)، یا مرگ.افراد مبتلا به سرکوب سیستم ایمنی به دلیل دارو یا شرایط پزشکی در معرض خطر بیشتری برای بیماری جدی و مرگ ناشی از mpox هستند.افرادی که با HIV زندگی می کنند و به خوبی کنترل نمی شوند یا درمان نمی شوند، اغلب به بیماری شدید مبتلا می شوند.

بیماری های مقاربتی

بیماری عفونی

ویروس آبله میمون

تشخیص

شناسایی mpox می تواند دشوار باشد زیرا سایر عفونت ها و شرایط مشابه می توانند به نظر برسند.تشخیص mpox از آبله مرغان، سرخک، عفونت های باکتریایی پوست، گال، تبخال، سیفلیس، سایر عفونت های مقاربتی و آلرژی های مرتبط با دارو بسیار مهم است.

فرد مبتلا به mpox ممکن است یک عفونت مقاربتی دیگر مانند تبخال نیز داشته باشد.از طرف دیگر، یک کودک مشکوک به mpox نیز ممکن است آبله مرغان داشته باشد.به این دلایل، آزمایش برای افراد کلیدی است تا در اسرع وقت درمان شوند و از شیوع بیشتر جلوگیری کنند.

تشخیص DNA ویروسی با واکنش زنجیره‌ای پلیمراز (PCR) بهترین آزمایش آزمایشگاهی برای mpox است.بهترین نمونه‌های تشخیصی مستقیماً از بثورات پوستی، مایع یا پوسته‌ها گرفته می‌شوند که با سواب شدید جمع‌آوری می‌شوند.در صورت عدم وجود ضایعات پوستی، آزمایش را می توان بر روی سواب های دهانی حلق، مقعد یا رکتوم انجام داد.آزمایش خون توصیه نمی شود.روش های تشخیص آنتی بادی ممکن است مفید نباشند زیرا بین ارتوپاکس ویروس های مختلف تمایز قائل نمی شوند.

کیت تست سریع آنتی ژن ویروس میمون آبله به طور خاص برای تشخیص در شرایط آزمایشگاهی آنتی ژن ویروس آبله میمون در نمونه های ترشحی حلقی انسان طراحی شده است و فقط برای استفاده حرفه ای در نظر گرفته شده است.این کیت تست از اصل ایمونوکروماتوگرافی طلای کلوئیدی استفاده می کند، جایی که ناحیه تشخیص غشای نیتروسلولز (خط T) با آنتی بادی مونوکلونال ویروس ضد آبله موش 2 (MPV-Ab2) و منطقه کنترل کیفیت (C-line) پوشانده شده است. با آنتی بادی پلی کلونال ضد IgG بز ضد موش و آنتی بادی مونوکلونال 1 ضد ویروس آبله میمون موش با برچسب طلای کلوئیدی بر روی پد دارای برچسب طلا پوشانده شده است.

در طول آزمایش، هنگامی که نمونه تشخیص داده شد، آنتی ژن ویروس آبله میمون (MPV-Ag) در نمونه با آنتی بادی مونوکلونال 1 ضد ویروس آبله میمون با برچسب طلای کلوئیدی (Au) ترکیب می شود تا یک (ویروس ضد آبله میمون Au-Mouse anti-pox virus) تشکیل شود. آنتی بادی مونوکلونال 1-[MPV-Ag]) کمپلکس ایمنی، که در غشای نیتروسلولز به جلو جریان می یابد.سپس با آنتی بادی مونوکلونال 2 روکش شده ضد ویروس آبله میمون موش ترکیب می شود تا در حین آزمایش، آگلوتیناسیون "(Au MPV-Ab1-[MPV-Ag]-MPV-Ab2)" را در ناحیه تشخیص (خط T) ایجاد کند.

آنتی بادی مونوکلونال 1 ضد ویروس آبله میمون موش با برچسب طلای کلوئیدی باقیمانده با آنتی بادی پلی کلونال ضد IgG بز ضد موش که روی خط کنترل کیفیت پوشش داده شده است ترکیب می شود تا آگلوتیناسیون ایجاد کند و رنگ ایجاد کند.اگر نمونه حاوی آنتی ژن ویروس آبله میمون نباشد، ناحیه تشخیص نمی تواند یک کمپلکس ایمنی ایجاد کند و فقط ناحیه کنترل کیفیت یک کمپلکس ایمنی تشکیل می دهد و رنگ می گیرد.این کیت آزمایشی شامل دستورالعمل‌های دقیقی است تا اطمینان حاصل شود که متخصصان می‌توانند به طور ایمن و مؤثر آزمایش را در یک بازه زمانی 15 دقیقه‌ای بر روی بیماران انجام دهند.